Disneyland Parijs. Wat een slimme formule. Een tijdloze fantasiewereld waarmee generaties zijn opgegroeid, gecombineerd met spectaculaire attracties voor de grotere kinderen en volwassenen.
In Fantasyland gaan alle 'nieuwe ouders' samen met hun peuters op in herinneringen uit hun kindertijd. Een feest van herkenning uit je eigen kindertijd. Mijn kinderen zijn 6 en 10 jaar oud en ze voelen zich heel volwassen. En dus kunnen ze moeilijk toegeven dat ze Fantasyland stiekem toch nog steeds heel leuk vinden. Fantasyland is voor de kleine kinderen, dus ze staan te popelen om naar de attracties te gaan.
En natuurlijk moet pa mee. Maar mag dat wel? Ik stond meermaals te twijfelen in het pretpark. Bij erg veel attracties staan waarschuwingsborden voor hartpatiënten. Voor zover ik weet zou een ritje in de achtbaan helemaal geen probleem moeten zijn voor de werking van de S-ICD.
En dus stapte ik samen met mijn zoon in de achtbaan. Het is altijd erg leuk om door elkaar te worden geschud. Ik probeerde natuurlijk net te doen alsof er niets aan de hand was voor mijn zoon, maar telkens wanneer ik in de achtbaan stapte, was ik toch wel een beetje nerveus.
Daar gaan we! Zodra we de diepte in stortten, volgden er wilde bochten en we werden behoorlijk door elkaar geschud. Ik hield mijn armen horizontaal uitgestrekt om de beugel voor me vast te grijpen. Ik had me alleen niet gerealiseerd dat mijn bovenarm nu niet meer voor mijn S-ICD was geplaatst, en dat deze dus blootgesteld was aan directe schokken. Daar kwam ik echter wel op een pijnlijke manier achter in een van de eerste bochten. Mijn linkerzij kwam hard tegen de zijkant van het achtbaanwagentje aan. Precies op de plaats van mijn S-ICD, en ik kan je verzekeren dat dat pijn deed. Mijn lichaam was niet blij met een directe klap op de huid op de plaats van de S-ICD; dit blijft een gevoelige plaats. (De patiënt heeft bij zijn arts laten controleren of het apparaat niet beschadigd was en het bleek nog goed te werken)
Binnen een fractie van een seconde, voordat het wagentje de volgende bocht had bereikt, had ik mijn les geleerd. Vanaf dat moment hield ik mijn arm niet meer horizontaal, maar omlaag naast mijn lichaam. Zo ving ik de klappen op met mijn bovenarm en werd mijn S-ICD niet meer geraakt. Dat werkte goed. Het was alleen wel jammer, want daarna kon ik mijn S-ICD niet meer gebruiken als excuus en moest ik die dag nog eens vier keer in de achtbaan!
En dit is een van die onverwachte situaties waarmee je af en toe te maken krijgt, waarbij je je realiseert dat je een S-ICD hebt. Deze keer was het in Disneyland. Uitzonderingen daargelaten, is voor de meeste situaties gelukkig slechts een kleine aanpassing in je dagelijkse routine vereist. Nu ik dat opschrijf, voelt die opmerking aan als een hele opluchting.
Rob