Twee weken vakantie in Frankrijk, helaas kan ik niet meer dan twee weken vakantie nemen. En aangezien we de reistijd willen beperken, nemen we dit jaar het vliegtuig. Slechts anderhalf uur in het vliegtuig in plaats van meer dan 10 uur in de auto; perfect. En bovendien is het de eerste keer dat ik vlieg met mijn S-ICD. Het is wel een heel speciaal moment wanneer ik voor de eerste keer mijn patiëntkaart laat zien. Ik denk bij mezelf dat ik er maar niet al te veel ophef over moet maken. Gekscherend zeg ik tegen mijn zoon Timo, “Kijk maar eens, wedden dat ik niet in de rij hoef te staan? Dat komt omdat ik beroemd ben!” Hij gelooft er niets van. Vervolgens zwaai ik met mijn S-ICD-kaart om de aandacht te trekken van de douanebeambte. Ik word onmiddellijk vriendelijk verzocht om uit de rij te stappen en naar de controle te gaan. Ik knipoog naar Timo en zie enkele verbaasde blikken van de andere vakantiegangers die in de rij staan. Ik hoef niet door de metaaldetector te gaan, zo snel heb ik nog nooit ingecheckt. Geweldig! Na een ontspannen vlucht kan de vakantie pas echt beginnen.
Het is prachtig weer dus gaan we nog diezelfde namiddag naar het strand. Ik ben niet ijdel, maar wanneer ik mijn T-shirt voor het eerst uit doe op het strand, voel ik me helemaal niet op mijn gemak. Mijn littekens zijn nog steeds erg zichtbaar en de S-ICD is ook duidelijk aanwezig. Ik voel me niet op mijn gemak maar helemaal niet beschaamd. Eigenlijk voel ik me best trots. Want dankzij mijn S-ICD kan ik genieten van een zorgeloze vakantie met mijn gezin. En dat is precies wat ik doe. Ik geniet met volle teugen van alles: zwemmen in de blauwe Middellandse Zee, honderd keer met de kinderen van de glijbaan afglijden in het zwembad, wijn drinken en een heleboel ijsjes eten. Na een turbulente tijd is de zon weer gaan schijnen, letterlijk en figuurlijk.
Rob